భేతాళ వింశతి

పక్షి వెళ్తూ వెళ్తూ -
ఓ పాటని వదిలేసి వెళ్తుంది.
...అలా నిల్చుని వుంటాం,
చెట్టొకటి వంగి, మెత్తటి ఆకులతో-
పలుకరిస్తుంది.
వున్నట్టుండి ఓకానొక గడ్డిపువ్వు
పరిమళిస్తుంది.

మర్చిపోయిన పాట గుర్తుకొచ్చి,
గుండెగూట్లో పరవశిస్తుంది.
మట్టిలో పూడ్చిపెట్టిన వ్యక్తిజ్ఞాపకం-
తులసిచెట్టై చిగురిస్తుంది.

తపస్సిద్దించి ఓ గొంగళి-
రంగు రంగు రెక్కలతో ఎగిరిపోతుంది.
మరణిస్తూ ఓ శిశువు-
మళ్ళీ నవ్వడం మొదలెడ్తుంది.

పాడెను మోసుకెళ్లే పాదాలు-
కాలాన్ని దిక్కరిస్తాయి,
శవం లేచి అందరితో చిందులేస్తుంది.

అక్షరాల కోసం ఎండిపోతుంటాం కదా?
ఓ భావం మేఘమై ముంచెత్తుతుంది

ఇంతలో తెల్లారుతుంది.
రెప్పలు విప్పామో లేదో..
కల కాలుకోద్దీ పారిపోతుంది.

అలా నిల్చుని వుంటాం.,
ఓ పక్షి వెళ్తూ వెళ్తూ..
తన లేత రెక్కను పైకెత్తి,
ముఖానింత రెట్టను విదిలిస్తుంది.
ఎప్పట్లాగే ఆకురాలిన చెట్టునీడకు-
మన జీవితాలు వ్రేళ్ళాడుతుంటాయి.