సమాంతర రేఖలు

కూలిపోతున్న స్వప్నాల అంచులకి-
ఏ కళ్ళూ వేళ్ళాడవు.
శిధిలమవుతూన్న స్వగతాల్లో-
ఏ పావురాళ్ళూ గూళ్ళు కట్టుకోవు.

చీకట్లో పెదాల రంగు నలుపు.,
స్పర్శ ఓ గాఢమైన భావన.

నలిగిన పూల కోసం
ఏ చూపులూ తచ్చాడవు.
మార్మిక క్షణాలను లెక్కించే-చేతివేళ్ళలో నిర్లిప్తత.

మేఘం మృతసంగీతాన్ని మోసుకొస్తుంది.,
కాలం తలొంచుకు పనిచేసే బానిసలా వుంటుంది.

వేల వేల నీడలుగా-చెదిరిపోయే దీపాన్ని,
ఏ పాదాలూ అనుసరించవు.

కుంచె గీసే కల అస్పష్ట చిత్రం.
ముక్కలైన భావాన్ని-
ఏ గొంతూ దాచుకోదు.

చిట్లిన పెదాలు పాటనే స్రవిస్తాయి.,
భాద ఒక శ్రోత.

ముసిరే చీకటి తెరలని-
ఏ పొద్దూ అడ్డుకోదు.
చుట్టూ పెరిగే గోడల్ని-
ఎవరూ సమాధిగా ఒప్పుకోరు.

జీవితం ఆద్యాంతాలూ లేని-
గాన స్రవంతి.
శృతి చెదిరిన సంగీతం వెనుక-
ఏ గుండె గతి మరువదు

భేతాళ వింశతి

పక్షి వెళ్తూ వెళ్తూ -
ఓ పాటని వదిలేసి వెళ్తుంది.
...అలా నిల్చుని వుంటాం,
చెట్టొకటి వంగి, మెత్తటి ఆకులతో-
పలుకరిస్తుంది.
వున్నట్టుండి ఓకానొక గడ్డిపువ్వు
పరిమళిస్తుంది.

మర్చిపోయిన పాట గుర్తుకొచ్చి,
గుండెగూట్లో పరవశిస్తుంది.
మట్టిలో పూడ్చిపెట్టిన వ్యక్తిజ్ఞాపకం-
తులసిచెట్టై చిగురిస్తుంది.

తపస్సిద్దించి ఓ గొంగళి-
రంగు రంగు రెక్కలతో ఎగిరిపోతుంది.
మరణిస్తూ ఓ శిశువు-
మళ్ళీ నవ్వడం మొదలెడ్తుంది.

పాడెను మోసుకెళ్లే పాదాలు-
కాలాన్ని దిక్కరిస్తాయి,
శవం లేచి అందరితో చిందులేస్తుంది.

అక్షరాల కోసం ఎండిపోతుంటాం కదా?
ఓ భావం మేఘమై ముంచెత్తుతుంది

ఇంతలో తెల్లారుతుంది.
రెప్పలు విప్పామో లేదో..
కల కాలుకోద్దీ పారిపోతుంది.

అలా నిల్చుని వుంటాం.,
ఓ పక్షి వెళ్తూ వెళ్తూ..
తన లేత రెక్కను పైకెత్తి,
ముఖానింత రెట్టను విదిలిస్తుంది.
ఎప్పట్లాగే ఆకురాలిన చెట్టునీడకు-
మన జీవితాలు వ్రేళ్ళాడుతుంటాయి.

ఆమె - నేను

కట్టుకున్న బట్టల్ని

ఒక్కోటి విప్పేస్తూ..

నిజాయితీగా నిలబడిందామె.,

నిజాన్ని

అంత నిర్భయంగా చూడలేక

కళ్ళు మూసుకున్నా నేను!

"మిడిల్ క్లాస్ మహాభారత్"

"మిడిల్ క్లాస్ మహాభారత్"
______________________________________

రాత్రి పదైతే చాలు..,
తండ్రి ధృతరాష్ట్రుడు, తల్లి గాంధారి.
ఇక ఈడొచ్చిన తమ్ముడు-
నిదరోయే విదురుడు.

శరీరాలు సైలెన్సర్ బిగించిన
మరపిరంగులు.

ముత్తాతల కాలంనాటి-
మూలిగే మూగ మంచం మీద ఆమె,
ఆమ్మీద నేను.

నా కింద అణిచిపెట్టుకున్న-
తన ఎక్స్టసీ, ప్రతి రాత్రీ
ఫోక్రాన్ ఇసుక లోతుల్లో-
నిశ్శబ్దంగా విస్పోటనమయ్యే-
అణుప్రయోగం.

ఇరుకింట్లో మేం ఐదుగురం
అజ్ఞాతంలో పాండవులం.
( 23 జనవరి, 20005 ఆదివారం ఆంధ్రజ్యోతి)

"భారతీయం"

ఓసారి
దేవతలంతా అనుకున్నారు-
... మనుషులుగా పుట్టాలని.

మరి
రాక్షసులు వూరుకుంటారా??
వెంటనే పుట్టేసారు-
రాజకీయ నాయకులుగా!!!